Wtorkowe niedzielne popołudnie.

Czyli po mondrościach luzujemy :)

Jako, że pogoda rekompensuje nam ostatnią ośmiomiesięczną zimę, dałam się dziś wyciągnąć Tacie Robinsony na spacer i postanowiłam podzielić się z Wami wrażeniami i widoczkami.

Jesteśmy ludzie wsiowe, więc wykorzystaliśmy lokalizacyjny potencjał i błądziliśmy sobie po lesie.
Pogoda była tak urocza, że jedyną rzeczą, jaką robiłam w domu ze zdjęciami było przycinanie zbyt dużych i dodawanie ramki i znaku wodnego; cała reszta wygląda tak, jak oddał to hatececzek.

Ruszaliśmy po 15, jeszcze w pełnym, milutkim słoneczku.

Ścieżka była bardzo urozmaicona, dużo wzniesień, gałęzi i pni do przełażenia, dosyć grząski grunt - idealna na jakiś szybszy marsz. Dziś utrzymywaliśmy tempo spacerowe,
a i tak miejscami całkiem solidnie się rozgrzałam. Szkoda, że nie mamy kundella żadnego, byłby lepszy pretekst do ruszenia dupska i włączenia kolejnej pozycji do programu fit & sexy ;)

W końcu dobłądzilim do pustego jeszcze pola, które aż się prosiło o zdjęcie.

Nadrzewny dowód działalności cholernych dzików o foto nie prosił, ale zrobiłam. Ciekawe, że one wszystkie o to jedno drzewo musiały się drzeć bo reszta wokół nie ruszona.

Znaleźliśmy również naziemny dowód bytności... no właśnie, kogo? Było dla nas oczywiste, że cholernych dzików, chociaż teraz zastanawiam się, czy takie duże zwierzę może mieć takie małe raciczki (ślady miały 5 - 6 cm długości) i nie zapaść się na tych jakichkolwiek raciczkach w grząski przecież grunt.
Jak tak teraz patrzę, to bardziej skłaniałabym się ku jelonkom, ale to tylko domysły.

Oczywiście mogłabym sprawdzić te wszystkie informacje w google i świecić tu oczytaniem w każdej dziedzinie życia, ale zastanawiam się, czy o to chodzi...

Wracając do tematu, skoro już byliśmy na leśnych obrzeżach, żal było nie zdobyć tzw. ambony.
Podobno to punkty obserwacyjne dla myśliwych; nie wiem, nie dociekam, dla mnie to i tak potwór, do którego trzeba włazić po drabince i robić w porty z lęku wysokości, choć tak uroczo wygląda.

W sumie lubię swoje lęki; kiedy trzeba mogą być całkiem udaną wymówką, zaś w takie dni jak dziś dają się przełamywać i pozwalają poczuć się bohaterem ;)
Paczcie, gdzie żem wlozł!

W środku było ciaśniutko, we dwoje mieściliśmy się na styk. Z tego też powodu nie udało mi się zrobić zdjęcia jakże ekskluzywnego wnętrza zwieńczonego ławeczką z nieheblowanej deski
i głębokim przekazem współczesnych filozofów - "KUTAS" - wyrytym dla przyszłych pokoleń markerem.

Choć nie jesteśmy myśliwymi, udało nam się upolować naszą lokalną dryndę :)

W sumie posiadówkę uważam za owocną, choć ponad gruntem czułam się wybitnie niekomfortowo.

Wracając zatrzymaliśmy się jeszcze na chwilę wobec takiej dzikości natury, na jaką pozwala jej cywilizowany świat.

Jeszcze tylko rzut oka na malowniczy zachód słońca i wracamy.

A niedługo będziemy badać reakcję Misianki na szeleszczące runko ]:->


Pozdrawiam! :)